در پایگاه تحلیلی - خبری «نصر نیوز» می خوانیم: «انتظار شیعه وآرزوی بشریت»

یه گزارش نصر نیوز، ‏انسانها در طول تاریخ انتظارکشیده‌اند و اعتراض خود را بر وضع موجود برای رسیدن به موعود به گونه‌های مختلف ابراز داشته‌اند. قرآن کریم، کتاب آسمانی مسلمانان به صراحت زمین را میراث بندگان صالح خدا خواسته است و این سنت تخلف ناپذیر خداوند قطعاً تحقق خواهد یافت.
‏مسألۀ انتظار در جهان اسلام همیشه یکی از محورها و اساس دین بوده، که به گونه‌ها و از مناظر مختلف، تبیین و توصیف شده است. شیعیان علی بن ابیطالب(ع) بنا بر تصریح و نص قرآن کریم و احادیث نبوی که مشخصات و صفات این منجی عالم بشریت را به وضوح و دقیق شرح داده‌اند انتظار ظهور فرزندی از سلالۀ پاک او را می‌کشند. حضرت صاحب الزمان مهدی موعود(عج)، آن عصاره عصر و معنا و مفهوم و آرزوی بشریت عدالت خواه است که جهانی انتظار او را می کشند.
‏تفسیری نه چندان صحیح و دقیق، ظهور آن چهرۀ در پرده پنهان را درگرو رواج فسق و فجور و فساد می‌نهد. اما درست‌تر آن است که اگر دنیا هم بدینگونه در فساد غوطه ور
‏شود تا او بیاید پس چه کسی حضرتش را یاری و تبعیت خواهدکرد؟ اینجاست که بارقۀ امید در دلهای پیروان و منتظرانش پدیدار می شود که او برای صلاح و فلاح می‌آید پس
‏باید پیروانش از مصلحین و پایگاهش از سرزمینهای ایمان باشد. فلسفه انقلاب اسلامی ایران که تدارک جامعۀ انسانهای مؤمن است و ام‌القرای ایران اسلامی جز زمینه سازی و آماده‌سازی ظهور چنین موعودی نیست. در احادیث آمده است که به ندایی، او بشریت را به سوی خدا و اسلام و ایمان و قسط و عدالت می خواند. اللهم عجل فی فرج مولانا...
دلم شکسـتی و جانـم هنـوز چشـم به راهـت/ شـبـی سیـاهـم و در آرزوی طـلـعـت ماهت
در انتظار تو چشمم سپیدگشت و غمی نیست/ اگر قبول تـو افـتــد فـدای چشـم سـیـاهت
زگـرد راه بـرون آ کـه پـیـر دسـت بـه دیـوار/ به اشک و آه یتـیـمـان دو دیـده بر سر راهت
بیا که این رمـد چشـم عـاشـقـان تـو ای شاه/ نمی‌رمـد مـگر از تـوتـیای گــرد سپــاهــت
بیا که جـز تـو سـزاوار ایـن کـلاه وکمر نیست/ تویی که سوده کمربنـد کهـکشـان به کلاهت
جمال چون تو به چشـم و نـگاه پاک توان دید/ به روی چون منی الـحق دریغ چشم و نگاهت
در انـتــظار تو می‌مـیـرم و در ایـن دم آخــر/ دلم خوشست که دیدم به خواب گاه به گاهت
اگر به باغ تو گـل بـر دمید و من به دل خاک/اجازتی که سری بـرکـنـم به جـای گیـاهـت
تنور سینۀ مـا را ای آسـمـان بـه حـذر بـاش/که روی ماه سیـه مـی‌کـنـد بـه دودۀ آهــت
کنـون کـه می‌دمـد از مـغـرب آفـتاب نـیابت/ چه کوههای سـلاطـیـن کـه می‌شود پرکاهت
تویـی کـه پشـت و پنـاه جـهـادیـان خـدایی/ كه سرجهاد تويى و خداست پشت و پناهت
خـدا وبـال جـوانـی نـهـد بـه گـردن پیـری/تو شـهـریـار خـمیـدی بـه زیـر بـارگـنـاهت
                                                              (استاد شهريار)