در محرم کوچه کوچه شهر معبر مردان و زنانی است که داغ حسین (ع) بر دل دارند. و بر سینه زنان و نوحه خوان، حسین (ع) را فریاد می کنند. و حسین (ع) با گلوی خونبار ایستاده بر دروازه تاریخ شاهد حضور روشن ماست. حضور روشن مردان و زنانی که سینه چاک عشق حسینند. در محرم کوچه ها و خیابانها بوی کربلا می دهند. می توان از هبوب بادها، چکاچک شمشیرها، آواز مردان حسین (ع) را شنید. و شیهه ذوالجناح را می شنویم که در پی سوار خونین قامت خود، غریبانه در راه است.
این خونفریاد حسین (ع) است که هنوز کوچه پسکوچه های تاریخ را درمی نوردد و به سوی امروز می آید؛ چونان نسیمی که شکوفه بار از راه می رسد و جانهای تشنه را سیراب شهد شهادت می کند. محرم اندوهگین و سیاهپوش بر فراز زمین و زمان ایستاده است. و ما امروز میراث دار پیمانی هستیم که حسین (ع) جان بر یر آن نهاد. آن خنجری که گلوب عزیز زهرا حضرت اباعبدالله الحسین (ع) را شکافت هنوز بر گلوی ما می فشارد. هنوز فریاد « هل من ناصر ینصرنی » در گوش ما طنین انداز است. از هر سو که بگذری نام حسین (ع) را آذین دل و دیده مردمانش می یابی. ما عاشقیم. قلب ما به عشق حسین (ع) می تپد. و ما ایستاده بر دروازه های شهر ذوالجناح را در انتظاریم. این بار نه بی شوار که راکب نور را با نگاهمان به استقبال می رویم. حسین (ع) آن عزیزی که ما سالها با یاد قیام او به پا خاسته ایم و با شکوه نماز عاشورایی اش قامت بسته ایم. هنوز هرجا که خون عاشقی بر زمین می ریزد، به ناگاه کوچه ها و خیابانها نام حسین (ع) را فریاد می کنند. زهی شهیدان ما که خونخواهان حسین (ع) بودند و خون حسین (ع) گواه مظلومیت آنان است. اینک سینه هر عاشقی چونان کربلاست. یزیدیان را از این کابوس گریزی نیست. حسین (ع) زنده و بیدار در جان فردفرد ما حضور دارد. کوبه بر هر دری که بکوبند، دل هر عاشقی را که بشکافند، فریاد سرخ حسین (ع) را می شنوند. تا هرگاه که یزیدیان هستند یاران حسین (ع) هم هستند. حسینیان پایان ناپذیرند. محرم همه ماههای سال را به خود می خواند تا رسم عاشقی و حماسه خونین حسین (ع) پایدار بماند.
السلام علیک ایها النجم الائح. انک حجه الله علی خلقه.