شهادت حضرت سیدالساجدین (ع) تسلیت باد

آن کسی که همه اش گریه ی عاشورا بود

آب می دید به یاد جگر سقا بود

چشم هایش همه شب هیأت واویلا داشت

تا نفس داشت فقط گریه کن بابا بود

**

 زهر نوشید وَ تب کرد محیط جگرش

گُر گرفت از عطش و سوخت همه بال و پرش

خشک شد جُلگۀ لبهاش و با خشکی لب

از روی شانۀ افتاده عبایش افتاد

**

 وای از ریش سپیدش كه حنایی شده بود

ناله اش گفتن اسمی سه هجایی شده بود

دم مغرب افق شهر مدینه اما

جهت قبله ی او كرب و بلایی شده بود

**

 این هم از ماهیت نفس نفیس خاك است

سر آقا به روی دامن خیس خاك است

همه اش سجده شده مثل پدر در گودال

خاك سجاده و سجاد انیس خاك است

**

 گاه آهسته فقط وای برادر می خواند

لب تشنه «قتلوا» بود كه از بَر می خواند

اشك می ریخت وَ هر آینه می گفت حسین

تا دم مرگ فقط روضۀ حنجر می خواند

 **

تلخی زهر به كامش عسل و قند آمد

بر لب پر تركش مطلع لبخند آمد

جلوی چشم ترش كرببلا ظاهر شد

یا اَبِ یا اَبِ گفت و نفسش بند آمد