غریبی در حلقۀ آشنایان

سی ام صفر مصادف است با شهادت مهاجری که برای گسترش دین خدا و هدایت امت به قلمروی روی آورد که مردمانش در طول تاریخ اسلام، مهر دوستی و محبت او و خاندانش را چونان گوهر جان خویش پاس داشته اند و خود  و هویت تاریخی و فرهنگی خود را با قرار گرفتن در دایرۀ محبت خاندان رسول اثبات نموده اند. به دیگر سخن، اگر این خاندان شریف سایۀ حمایت و محبت خویش را بر سر ملت ما نمی افکندند، ما نیز در عرصۀ تاریخ در اقوام دیگر مضمحل می شدیم. حضور ما در عرصۀ تاریخ، مرهون و مدیون قرار گرفتن در سایۀ همای سعادت اهل بیت است و حضرت ثامن الحجج، نخستین کوکب سعادتی است که در آسمان ایران پرتوافشانی نمود. گرچه پیام پیامرسان توحید در آغاز کنگره های قصر کسری را فرو ریخت و تا قبل از هجرت حضرت رضا(ع) ایران عرصۀ تجلی آفتاب معنویت شده بود، اما حضور او در جمع دوستداران مشتاقی که جان مهر آمیزشان با پیام حضرت دوست پیوند خورده بود، به ما توان زیستن داد.

آن روز که موکب مبارکش به نیشابور رسید، پیامی را از حنجرۀ مبارکش به گوش مردم رساند که رسول وحی بیان کرده بود. آن روز که رسول با بار سنگین رسالت بر دوش از غار حرا پایین آمد خطاب به تودۀ مردم فرمود: «قولوا لااله الاالله تفلحوا».

پیامی که امام شهید در نیشابور در جمع مشتاقان و مخلصان بیان فرمود نیز ادامه همان کلامی بود که جهان را در معرض دگرگونی و تحول قرار داد.

ابن صباغ مالکی در کتاب فصول المهمه می نویسد: «حضرت ایشان فرمود: حدیث کرد مرا پدرم موسی کاظم از پدرش جعفر صادق از پدرش محمدباقر از پدرش علی زین العابدین از پدرش حسین شهید کربلا، از پدرش علی بن ابیطالب که گفت: عزیزم و نور چشمانم! رسول خدا –صلی الله علیه و آله و سلم –فرمود: جبرئیل حدیث کرد مرا و گفت: شنیدم پروردگار سبحانه و تعالی می فرماید: کلمۀ «لااله الاالله» دژ من اس، هر که آن را بگوید به دژ من وارد گشته است و آنکه به دژ من وارد شده، از عذاب من ایمن و آسوده است.»

او عطر شهادتی است که از بوستان محمدی(ص) در سرزمین ایران پراکنده شد و طی اعصار و قرون، میلیونها شیعه را مشتاق خود کرد. این میهمان غریب که اکنون جهانی به حلقۀ دوستیش درآمده اند، صورت نمادین دوستی ملت ما با خاندان شریف نبوت است.

خانۀ حمید بن قحطبه، در سناباد بدل به مشهدی شد که عطر شهادت را در سرزمین ایران پراکند و صورتی از مظلومیت شیعه شد چرا که او همسایۀ خلیفه جابری شد که در مشهد او دفن شده است.

یا ارض طوس سقاک الله رحمته

ماذا حویت من الخیرات یا طوس

طابت بقاعک فی الدنیا و طیبها

شخص ثوی بسناآباد مرموس

شخص عزیز علی الاسلام مصرعه

فی رحمه الله مغمور و مغموس

یا قبره انت قبر قد تضمنه

حلم و علم و تطهیر و تقدیس

فافخر فانک مغبوط بجثته

و بالملائکه الابرار محروس