«ره آورد سفر» سفر ارديبهشت ماه به تبريز

ادى از مرحوم پدرم و همه پدرها و مادرهائى كه در جوار حق آرميده اند، بمناسبت سالروز وفات مرحوم پدرم حاج محمد شعردوست، تبريز- مسجد امام زاده - هيئت عباسيه چرنداب - جمعه ١٣٩٤/٢/٤-با سخنرانى حجت الاسلام بلاغى، و سخنرانى و مداحى جناب حاج مهدى خادم آذريان، مداحى حاج مهدى ليثى 
- شركت در مراسم "روز معمار" و تقدير از استادان ممتاز رشته معمارى دانشگاههاى تبريز برگزار شده از سوى"مجتمع آموزشى الف"با حضور شهردار و رئيس شوراى اسلامى شهر تبريز و پاسخ به اين سؤال كه چرا سالروز بزرگداشت "شيخ بهايى به نام "روز معمار" شناخته شده است.
<><><><><><><><><><><><><><><><><><><><>
اولين پنجشنبه ماه رجب و در ليلةالرغائب بودكه قالب خاكى سوى خاكى فكند و جان خرد سوى سماوات برد، امسال هم مثل سالهاى گذشته اولين جمعه ماه رجب هيئت مهم "عباسيه چرنداب تبريز"به نيابتش برگزارشد، دوستان هيئتى اش ، حجت الاسلام والمسلمين بلاغى و نوحه خوانان بنام تبريز بويژه دوست چهل ساله ام جناب خادم آذريان سنگ تمام گذاشتند، خداوند مرحوم حاج صمد ليثى را هم غريق رحمت كند هرچند فرزند خلفش جناب حاج مهدى ليثى جاى پدر را گرفته، از همه شان ممنونم، خداوند به همه جزاى خير دهد.... کم کم ، پدرم ، خدا بیامرز دیدم سر کوه رُسته چون کاج....وز کوه همی شود سرازیز چون نور محمدی ز معراج

"روز معمار" و تقدير از استادان معمارى تبريز از سوى"مجتمع الف"با حضور شهردار و رئيس شوراى اسلامى شهر تبريز، رئيس سازمان نظام مهندسى استان و اينجانب
ضمن تبريك اين روز به معماران شهر و استانمان، اقدام مؤثر و ارزشمند جناب بيگ نژاد در تنظيم و تدبير مراسم "روز معمار" را ارج مى نهم و اجمالى از شرح حال "شيخ بهايى" را كه روز معمار بنام و ياد آن دانشمند نامگذارى شده، تقديم مى دارم: شيخ بهاءالدين عاملي معروف به شيخ بهايي از عالمان بزرگ جهان تشيع در عصر صفويان بود. بزرگ‌ترين ويژگي او، جامعيت و ذوفنون‌بودن او در تمام علوم عقلي و نقلي و احاطه اش بر جميع رشته هاي معارف اسلامي بود. وي داراي آثاري در فقه، اصول، رياضيات، نجوم، هيأت، حساب، معماري، مهندسي، عرفان، ادبيات، علوم غريبه و جز آنهاست و در تمام اين رشته ها علاوه بر تاليف کتابها و رساله هاي ارزشمند، به تربيت شاگرداني عاليقدر همچون ملاصدرا، محمدتقي مجلسي و فيض کاشاني پرداخت.
مرگ این عارف بزرگ و دانشمند را حدود سال ١٠٠٠شمسى، در پایان هشتاد و هفتمین سال حیاتش ذکر کرده اند.وی در شهر اصفهان روی در نقاب خاک کشید و مریدان پیکر او را با شکوهی که شایسته شان او بود ، به مشهد بردند و در جوار حرم هشتمین امام شیعیان به خاک سپردند.
شیخ بهایی مردی بود که از تظاهر و فخر فروشی نفرت داشت و این خود انگیزه ای برای اشتهار خالص شیخ بود.شیخ بهایی به تایید و تصدیق اکثر محققین و مستشرقین ، نادر روزگار و یکی از مردان یگانه دانش و ادب ایران بود که پرورش یافته فرهنگ آن عصر این مرز و بوم و از بهترین نمایندگان معارف ایران در قرن دهم و یازدهم هجری قمری بوده است. شیخ بهایی شاگردانی تربیت نموده که به نوبه خود از بزرگترین مفاخر علم و ادب ایران بوده اند، مانند فیلسوف و حکیم الهی ملاصدرای شیرازی و ملاحسن حنیفی کاشانی وعده یی دیگر که در فلسفه و حکمت الهی و فقه و اصول و ریاضی و نجوم سرآمد بوده و ستارگان درخشانی در آسمان علم و ادب ایران گردیدند که نه تنها ایران ،بلکه عالم اسلام به وجود آنان افتخار می کند. از کتب و آثار بزرگ علمی و ادبی شیخ بهایی علاوه بر غزلیات و رباعیات دارای دو مثنوی بوده که یکی به نام مثنوی "نان و حلوا" و دیگری "شیر و شکر" می باشد و آثار علمی او عبارتند از "جامع عباسی، کشکول، بحرالحساب و مفتاح الفلاح والاربعین و شرع القلاف، اسرارالبلاغه والوجیزه". سایر تالیفات شیخ بهایی که بالغ بر هشتاد و هشت کتاب و رساله می شود همواره کتب مورد نیاز طالبان علم و ادب بوده است.شيخ بهايي در هر سه زبان عربي، فارسي و ترکي مسلط بود.
برخى اشعار و سروده هاى وى از اشتهار خاصى برخوردارند كه چند نمونه آن را ذكر مى كنم:

مخمس معروف
تاکی به تمنای وصال تو یگانه 
اشکم شود،از هر مژه چون سیل روانه 
خواهد به سر آید، شب هجران تو یانه؟ 
ای تیر غمت را دل عشاق نشانه 
جمعی به تو مشغول و تو غایب ز میانه 
.....
بیچاره بهایی که دلش زار غم توست 
هر چند که عاصی است، زخیل خدم توست 
امید وی از عاطفت دم به دم توست 
*****************
همه روز روزه رفتن، همه شب نماز کردن همه ساله حج نمودن، سفر حجاز کردن
ز مدینه تا به مکه، به برهنه پای رفتن دو لب از برای لبیک، به وظیفه بازکردن
به معابد و مساجد، همه اعتکاف جستن ز مناهی و ملاهی، همه احتراز کردن
شب جمعه‌ها نخفتن، به خدای راز گفتن ز وجود بی‌نیازش، طلب نیاز کردن
به خدا قسم که آن‌را، ثمر آن قدر نباشد که به روی ناامیدی در بسته بازکردن
********************
شيخ بهايى در سرودهٰ زير به چهارده معصوم توسل مى جويد و يكايك ائمهٰ اطهار عليهم السلام را نام مى برد:

دلا تا به کی، از در دوست دوری

گرفتار دام سرای غروری؟

نه بر دل تو را، از غم دوست،دردی

نه بر چهره از خاک آن کوی، گردی

ز گلزار معنی، نه رنگی، نه بویی

در این کهنه گنبد، نه هایی، نه هویی

تو را خواب غفلت گرفته است در بر

چه خواب گران است، الله اکبر

چرا این چنین عاجز و بی‌نوایی

بکن جستجویی، بزن دست و پایی

سؤال علاج، از طبیبان دین کن

توسل به ارواح آن طیبین کن

دو دست دعا را برآور، به زاری

همی گو به صد عجز و صد خواستاری:

الهی به زهرا، الهی به سبطین

که می‌خواندشان، مصطفی قرةالعین

الهی به سجاد، آن معدن علم

الهی به باقر، شه کشور حلم

الهی به صادق، امام اعاظم

الهی، به اعزاز موسی کاظم

الهی، به شاه رضا، قائد دین

به حق تقی، خسرو ملک تمکین

الهی، به نقی، شاه عسکر

بدان عسکری کز ملک داشت لشکر

الهی به مهدی که سالار دین است

شه پیشوایان اهل یقین است

که بر حال زار بهائی عاصی

سر دفتر اهل جرم و معاصی

که در دام نفس و هوی اوفتاده

به لهو و لعب، عمر بر باد داده

ببخشا و از چاه حرمان بر آرش

به بازار محشر، مکن شرمسارش

برون آرش از خجلت رو سیاهی

الهی، الهی، الهی، الهی