پروردگان عطر وحی؛ روز پاسدار – روز جانباز

تعریف حیات آدمی به عقیده و جهاد و دعوت انسان به آزادگی –حتی در صورتی که عاری از معتقدات دینی باشد –کلام مرد بزرگ است که در خانۀ مولای متقیان علی ابن ابیطالب (ع)، دیده به جهان گشود. صدای پدر، صدای عدالت انسانی بود و مادر، اسوه زنان عالم، در ایام کودکی، بوی مبارک وحی را که خانۀ آنان به عطر دلاویزش معطر بود استشمام کرد، از سرچشمۀ روشنی و نور نوشید و از سفره ای روحانی طعام برگرفت و در هوای آزادگی بالید.

میراثدار رسالتی شد که پدر در ایام جوانی، در آن هنگام که پیران در خواب رخوتناک جاهلیت بودند، برای آن شمشیر زده بود و بعد از وفات پیامدار وحی، مردی که تمام هستیش حیات و سرزندگی و مبارزه و کوشش بود، بیست و پنج سال خموشانه دندان بر جگر نهاد تا تمامیت حاکمیت اسلام حفظ شود. پنج سال زعامت مسلمین را به عهده گرفت تا به کمک اندیشه های بزرگ و متعالی خویش مدینۀ فاضلۀ انسانی را بنیان نهد و عاقبت جان بر سر ایمان نهاد.

پس از شهادت پدر، برادر را یافت، که در چنبرۀ نامردمیها و نامرادیها شهید شد و پس از آن وی علم برافراختۀ محمد مصطفی (ص) را در معبر هستی آدمی برافراشت.

اباعبدالله الحسین (ع) آموزگار بزرگ شهادت و معلم پاکبازی و اخلاص است. تولد حضرتش حیات همه ملکات و ارزشهای والای انسانی است که حضرت حق، خاصان و برگزیدگان خود را بدانها زینت بخشیده است.

عظمت و بزرگی اباعبدالله (ع) و گنجای سینۀ مشروح حضرتش، بدان پایه است که هر کسی در هر کجای این گسترۀ خاکی به آزادی و انسان عشق بورزد، او را معلم و راهنمای خود می داند. اهل دیانت نیز، او را پاسدار راستین حقیقت و جوهر دین می دانند؛ بدان گونه که علی رغم کوششهایی که بعضی از جناحها کردند تا نهضت او را کمرنگ جلوه دهند و شاید از عظمت کارش اندکی بکاهند و جنایت دشمنان وی را کم اهمیت جلوه دهند، به نتیجه ای دست نیافتند و امروزه در گستره ای به وسعت دنیای اسلام از جزایر دریای کارائیب تا هند و پاکستان و عراق و ایران و لبنان و آلبانی، اسوۀ شیعیان است و دوستداران راستی و پاکی به چشم عظمت در پهنای کار وی می نگرند و خون پاک او را چشمۀ خروشانی می دانند که از صحرای آتش خیز ماریه جوشیدن آغاز کرد و در مسیر خود همۀ عصرها و نسلها را به رستاخیز خواند؛ رستاخیزی که آزادگی و حمّیت و مردانگی را به آدمی تعلیم می دهد.

خانوادۀ مولی الموحدین، علی بن ابیطالب(ع) خانواده شگفتیهاست. گویی همۀ عظمتها و ارجمندیهای تاریخ انسانی در این خانواده و در زیر یک سقف گرد آمده اند. ابوالفضل، برادر رشید حضرت امام حسین(ع) و جانباز بزرگ صحرای کربلا، تجسم سرداری جنگاور، برادری عزیز، انسانی مخلص و پاکبازی بی ریاست. جانبازی او در نبرد بزرگ عاشورا فقط برخاسته از حب برادری نبود. ایمان سترگ و روشن اندیشی عمیق وی او را به مسیری رهنمون می شد که ثمرۀ آن جز مجاهدت و شهادت نیست و ابوالفضل این همه را در خانه ای آموخته بود که هر منصفی به دیدن آن انگشت حیرت به دندان می گزد و به ستایش و تحسین واداشته می شود.

نامگذاری روز تولد آموزگار بزرگ شهادت به نام روز پاسدار و میلاد حضرت ابوالفضل به نام روز جانباز، منبعث از منشوری است که نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران آن را سرلوحۀ مشی فکری و اجتماعی خود قرار داده است.

پاسداران، جان برکفانی هستند که وظیفۀ دفاع از کیان اسلام و ایران اسلامی و آزادگی را به عهده دارند. جانبازان ولی نعمتان انقلاب اند و اینان کسانی هستند که پرچم آزادگی را که امام حسین(ع) و برادر بزرگوارش در روزگار ظلمت و وحشت برافراشتند، همچنان برافراشته می دارند و چون معلمان خویش، از بذل تمامت هستی خود دریغ ندارند.

در عین حال نشستن نام پاسدار بر روز تولد اسوۀ بزرگ آزادگی، امام حسین(ع) و نیز قرار گرفتن نام جانباز بزرگ تاریخ انسانی، حضرت ابوالفضل العباس علیه السلام دو روزی که یکی از گرامی ترین ایام مورد احترام شیعیان است، نشانه نهایت تکریم و بزرگداشت مردم ایران از دو گروهی است –پاسداران و جانبازان –که ایران، استقلال و شرافت خود را مرهون ایثار و از جان گذشتگی آنان می داند و می شناسد.