شنبه, 04 آبان 1392 ساعت 03:30
خان ننه « از مجموعه اشعار ترکی استاد شهریار »
(بخش اول)
(1)
خان ننه، هایاندا قالدین؟
بئله باشیوا دولانیم،
نئجه من سنی ایتیردیم!
دا سنین تایین تاپیلماز.
(2)
سن اؤلن گون، عمه گلدی،
منی گؤتدو آیری کنده،
من اوشاق، نه آنلایایدیم؟
باشیمی قاتیب اوشاقلار،
نئجه گون من اوردا قالدیم.
(3)
قاییدیب گلنده، باخدیم:
یئریوی ییغیشدیریبلار
نه اؤزون و نه یئرین وار،
هانی خان ننه م؟ سوروشدوم
دئدیلر کی: خان ننه نی،
آپاریبلا کربلایه.
(4)
کی شفاسین اوردان آلسین،
سفری اوزون سفر دیر،
بیر –ایکی ایل چکر گلینجه.
(5)
نئجه آغلارام یانیخلی!
نئجه گون ائله چیغیردیم،
کی سسیم –سینه م توتولدی.
(6)
او، من اولماسام یانیندا،
اؤزی هئچ یئره گئدنمز،
بوسفر نولوبدی؟ من سیز،
اؤزی، تک قویوب گئدیبدی.
(7)
هامیدان آجیق ائدرکن،
هامییا آجیقلی باخدیم،
سونرا باشلادیم کی: من ده،
گئدیرم اونون دالینجا.
(8)
دئدیلر: سنین کی تئزدیر،
امامین مزاری اوسته،
اوشاغی آپارماق اولماز،
سن اوخو، قرآنی تئز چیخ،
سن اونی چیخینجا بلکه،
گله خان ننه سفردن.
(9)
تله سیک، راوانلاماقدا،
اوخویوب قرآنی چیخدیم،
کی یازیم سنه: گل ایندی،
داها چیخمیشام قرآنی
منه سووقت آل گلنده.
آمما هر کاغیذ یازاندا،
آقامین گؤزی دولاردی،
سن ده کی گلیب –چیخمادین،
نئچه ایل بو انتظارلا،
گونو، هفته نی سایاردیم،
تا یاواش –یاواش گؤز آچدیم،
آنلادیم کی: سن اؤلوبسن!
(10)
بیله –بیلمه یه هنوزدا،
اوره گمیده بیر ایتیک وار،
گؤزوم آختارار همیشه،
نه یاماندی بو ایتیکلر!
معنی فارسی شعر ( مادربزرگم)
(1)
خان ننه! دورت بگردم،
رفتی از دستم چه آسان!
مثل تو پیدا نمی شه،
گم شدی از من چه پنهان!
تو کجا رفتی عزیزم؟
در کجا ماندی خانم جان؟
(2)
روز مرگت، عمه آمد،
بر دهی دیگر مرا برد،
نزد خویشان و نزدیکان
من چه می فهمیدم آنجا؟
کودکان بودند و ماندم
بی خبر سرگرم بازی،
چند روزی نزد ایشان،
(3)
بازگشتم خانه، دیدم،
رختخوابت جمع گشته،
نه خودت هستی، نه جایت،
ناله کردم شد قیامت،
«خان ننه کو؟» گریه کردم،
یک زبان گفتند با من:
کربلا بردند او را،
پیش مولا.
(4)
تا شفایش را بگیرد،
تو بدانی باید اما،
این سفر خیلی دراز است،
یک دو سالی هم خانم جان،
بی گمان می ماند آنجا.
(5)
چند روزی گریه کردم،
توی کوچه، توی صحرا
جست و جو کردم تو را من،
گاهی اینجا، گاهی آنجا،
شد صدای من گرفته.
(6)
من نمی بودم کنارت،
تو نمی رفتی به جایی!
رفته ای این بار بی من،
مانده ام بی تو در این غم.
(7)
قهر کردم با دلی پر،
از عموم اهل خانه،
از همه بیزار گشتم، باز هم در این بهانه،
کار را از سر گرفتم،
گفتم آخر می روم من
در پی مادربزرگم،
تا بگردم کربلا را،
کو به کو خانه به خانه
(8)
اهل خانه با محبت،
بوسه ام کردند و گفتند: جای کودک نیست آنجا.
تو بخوان قرآن و شاید،
تا کنی ختمش بیاید،
در نهایت از زیارت.
(9)
باشتاب آغاز کردم،
خواندم و از بر نمودم،
تا نویسم بر تو کاغذ:
خان ننه جانم، دعا کن،
از دل و جان
ختم کردم از برایت،
متن قرآن،
روزها و هفته ها را می شمردم،
انتظار من سرآمد،
پاسخی از تو نیامد.
باز کردم چشم و ناگه،
دیدم افسون بوده اینها،
رفته خانم جان ز دنیا،
مانده ام تنهای تنها.
(10)
من بدانم یا ندانم،
در دلم گم گشته ای هست،
چشم می گردد به هر سو،
در پی گم گشته اما،
کس نداد از تو نشانی، با خودم گفتم نهانی:
کاش این دوری نمی بود،
کاش گم می شد جدایی.
منتشرشده در
آنادیلیمده
آخرین‌ها از Super User
- درگذشت احياگر موسيقي «فلك» ، صفحه اول روزنامه اعتماد 1402/12/2
- بعثت شادابي حيات - صفحه اول روزنامه اعتماد 1402/11/18
- حضور در تئاتر لیلی و مجنون در تالار وحدت ؛ نمایشی از یعقوب صدیق جمالی
- عکس خوانی دکتر شعردوست (دیپلمات سابق و پژوهشگر آسیای میانه و قفقاز)
- بزرگداشت هشتادوچهارمین سالگرد تولد استاد ساوالان
