در فرهنگ ايرانی مردم سيزدهمين روز سال را در بيرون از خانه هايشان سپری می کنند تا بدين گونه از گجستگی يا نحوست ١٣ دوری کنند. اين جشن در ايران و بخش هايی از افغانستان و تاجیکستان با همين نام مشهور است. با این توضیح که روزگاری سیزدهمین روز از فروردین که مصادف با یکم آوریل می باشد در تاجیکستان به نام «روز خنده» نیز شهرت داشته است. در این کشور که جشن های نوروزی آن در دوره شوروی رونق امروزین را نداشت، سيزدهم فروردين (اول آوريل) «روز خنده» بشمار می آمد که ظاهرا با سيزده بدر ريشه ای واحد دارد، تاجيکان «روز خنده»را از طريق روسيه از اروپا وام گرفته بودند.
جشن سال نو اروپايی ها هم تا روز اول آوريل (سيزدهم فروردين) ادامه داشت و در پی پذيرش سالشماری گرگوری و انتقال سال نو به اول ژانويه در اواخر سده ١٦ ميلادی، برای ساليان متمادی افراد زيادی بی خبر از تغيير تقويم، روز اول آوريل را به عنوان پايان جشن های سال نو تجليل می کردند.اما امروزه مردم تاجیکستان نیز روز سیزدهم فروردین را با نام سیزده بدر در دامان طبیعت می گذرانند و با خواندن سرودهای محلی به رقص و پایکوبی می پردازند. سيزده بدر برای آنان به نوعي، هجرت و گريختن از خويشتن است و معتقدند همان گونه که زمين و زمان تازه می شود آنان باید روح خویش را با پاک کردن از آلودگی ها تازه کنند.تاجیکان در این روز نزد کهنسالان و بزرگان مي روند و از دعای خیر با آرزوی عمری طولانی و سرشار از برکت از سوی کهنسالان و امید به سالی همراه با حوادث نیکو و فرخنده بهرهمند می شوند.آنان برخلاف ایرانیان و افغان ها سیزدهم فروردین ماه را نحس نمی دانند و با خجسته پنداشتن این روز به طبیعت می روند و شادی بیشتر را از آن می جویند.